ناتوانی باز چون شمعم چه افسون می کند

می پرد رنگ و مرا از بزم بیرون می کند

بیش از آن کان پنجهٔ بیباک بربندد نگار

سایهٔ برک حنا برمن شبیخون می کند

خلق ناقص این کمالاتی که می چیند به هم

همچو ماه نو حساب کاهش افزون می کند

تا ابد صید دو عالم گر تپد در خاک و خون

بهلهٔ ناموس از دستش که بیرون می کند

هر دماغی را به سودای دگر می پرورند

آتش این خانه دود از موی مجنون می کند

پایهٔ اقبال عزت خاص قدر صبح نیست

تا نفس باقی ست هرکس سیر گردون می کند

ای بداندیش از مکافات عمل ایمن مباش

وضع شیطان آدمی را نیز ملعون می کند

درخور افسوس از این میخانه ساغر می کشم

دست بر هم سودن اینجا چهره گلگون می کند

فطرت دون هم زر و سیمش کفیل عبرت است

مالداری خواجه را سرکوب قارون می کند

فکر خود خمخانهٔ رازست اگر وامی رسی

سر به زانو دوختن ناز فلاطون می کند

موی پیری بس که در سامان تجهیز فناست

تا کفن گردد سفید ایجاد صابون می کند

می رسد آخر زسعی آمد ورفت نفس

باد دامانی که فرش خانه واژون می کند

تا غباری درکمین داربم آسودن کجاست

خاک مجنون در عدم هم یاد هامون می کند

بیدل از فهم تلاش درد غافل نگذری

دل به صد خون جگر یک آه موزون می کند